Taong Kalabaw

                                                                                                                        

Taong Kalabaw

By: Melyn Apilis

               

                Pawis at luha ng mga tinatawag na taong kalabaw ay sabay na naglalakbay sa kanilang pisngi o mukha para magampanan at matugunan lahat ng pangangailangan sa bahay man o sa paaralan kaya naman puspusan ang kanilang pagsasakripisyo para maitaguyod ng maayos ang kanilang pamilya.

                Ang pagbubungkal  ng lupa sa bundok ay isang uri ng paghahanap buhay kung saan isa ito sa pinagkikitaan ng mga tao sa Cordillera lalong lalo na dito sa bayan ng Ifugao. Ang pagtatanim ng palay at iba’t ibang klaseng gulay ang isang paraan para magkapera at karamihan sa mga tao dito ay magsasaka.

                Ang pagiging isang taong kalabaw ay hindi madali, sabi nga ng mga farmers walang katapusang paghihirap sa kadahilanang walang oras para makapagpahinga. Bawat Segundo, minuto, at oras ay mhalaga sa kanila para tapusin ang naumpisahang trabaho at nang maumpisahan ang ibang naghihintay na trabaho. Tag ulan man o tag araw makikita mo ang taong kalabaw na buo ang loob at walang takot na harapin ang mga dumarating na suliranin sa kanilang buhay. Tatag lang ng loob ang kanilang baon sa bawat hakbang ng kanilang paglalakbay. Sa bawat araw, nakikipagsapalaran ang mga taong kalabaw lalong lalo ng pag dumating ang panahon ng pag aani kung saan dito nila makikita ang bunga ng kanilang pawis at pagod sa mahabang panahon ng kanilang pagtatrabaho. Mapapansin mo lang ang mga ngiti sa kanilang mga pisngi pag mataas ang presyo ng kanilang mga pananim, kung bagsak naman ay madudurog ang puso at makakaramdam ka ng awa sa kanila at mapapaisip ka na para bang nawalan ng saysay ang kanilang mga pinagpaguran ng ilang buwan para lang maalagaan ang kanilang mga producto.

                Maraming tao ang naghahanap ng trabaho lalo sa panahon ngayon. Mga estudyanteng nakapagtapos ng pag aaral na wala namang mapasukang trabaho ay bumabagsak at bumabalik na lamang sa pinanggalingan, ang maging taong kalabaw at magbungkal ng lupa para masustentuhan ang mga pangngailangan.

                Karamihan sa mga taong kalabaw ay walang pinag aralan dahil sa kakulangan ng edukasyon sa ating bayan  o kaya naman ay dahil sa walang pera para pambili sa mga kailangan sa paaralan kung kaya’t wala silang ibang mapuntahan kundi maging taong kalabaw. At kung bumibigay na ang kanilang katawan ay pinipilit pa rin nilang bumangon alang alang sa kinabukasan.

                 Paghihirap at pagod man ang kanilang nararanasan ay patuloy pa rin silang nagtitiis at umaasa na pagdating ng panahon ay mabigyan diin at pansin ang pagsasaka.